Backpackersleven

De laatste paar dagen in Melbourne waren ronduit geweldig. Gelukkig konden we nog even iedereen gedag zeggen. Daarom nog met zijn allen naar het strand gegaan, een BBQ gehad met de mensen van BearBrass en de laatste avond doorgebracht met mensen van PJ's. Eigenlijk mis ik juist door die laatste paar dagen iedereen in Melbourne nu alleen nog maar meer. Ook dat voelt nu echt als thuis. De laatste avond waren er zelfs crackers met smeerkaas. En iedereen die me goed kent weet dat ik dat heerlijk vind!

Ook de twee dagen bij Lau haar familie waren gezellig. We moesten wel even aardig ontkateren en bijslapen, maar dat mocht de pret niet drukken. Zij hebben ons de suburbs van Melbourne laten zien en namen ons mee naar een Wildlife park, de chocoladefabriek (3 gelukkige meisjes!) in de Yarra Valley en naar Mornington beach. Daarna was het tijd om naar het vliegveld te gaan. Tiger airways stond klaar om ons te vervoeren naar Hobart.

Toen we aankwamen in Tasmanie beseften we meteen dat dit heel anders zou zijn dan Melbs. Om 21.00 was alles namelijk al dicht en we mochten van geluk spreken dat we nog een hostel konden vinden. Ook het iedere keer vinden van een plek om te slapen en/of eten was echt een drama. Overal staan BBQ's langs de weg, maar of ze werken is een tweede vraag. Toch heeft Tasmanie onze mening goed kunnen veranderen. Met Dora (ons o zo schattige wicked auto'tje met tent op het dak - wat een uitvinding!) konden we namelijk het hele eiland over touren. Met een volgeladen auto was ons nieuwe motto 'Home is where you park it'. En dat deden we dan ook. Zo hebben we de meest mooie plekken gezien en bizarre dingen meegemaakt. De eerste dagen besloten we een bezoekje te brengen aan de oostkust.

De oostkust is super mooi. Het eerste national park dat we bezochten was Freycinet. Dit park staat bekend om haar mooie stranden, baaitjes en uitzichtpunten. Honeymoon Bay, Cape Tourville en Wineglass Bay waren eigenlijk wel de mooiste plekken waar ik tot nu toe ben geweest. Onderweg naar het noorden zijn we nog waanzinnige stranden, watervallen en schattige vissersdorpjes tegen gekomen. Ook kangoeroes en andere wilde dieren ontbraken niet. De waarschuwingsborden langs de weg moesten we wel echt serieus nemen, want ze springen dus echt voor je auto langs. Een geweldig gezicht is het wel!

Toch word ik niet heel gelukkig van het stille leven langs de kust. Backpackers zie je eigenlijk niet en ik geloof dat ze iets al een dorp noemen vanaf 5 inwoners. Zit je dan samen met Pris op de wc te kaarten, omdat je een oplader nodig hebt, geen bereik hebt en het ook wel handig is om licht te hebben. Ook hebben we gemerkt dat tanken wel heel belangrijk is voordat je gaat rijden. Staan we daar bijna in de bergen zonder benzine. Lichtelijk in paniek moesten we toen een tankstation gaan vinden. Uhmm, 40 kilometer verderop?? Gelukkig hebben we dat wel gered! Anders hadden we een aardige workout kunnen doen.

Na een aantal dagen gekampeerd te hebben op het dak van onze auto, wat mij zacht uitgedrukt niet heel gelukkig maakt, was ik heel blij dat we weer in een stad aankwamen! Launceston it was. Een grote stad met allemaal mooie huizen in de bergen, sportgebieden en een leuk winkelcentrum.Hier zijn we een tijdje verbleven bij een wat ouder Nederlands stel. Wat waren dat een schatjes zeg! Ze zorgden zo goed voor ons en vonden het geweldig dat wij er waren. Iedere dag werd er lekker gekookt en mochten we gebruik maken van alles. Dat deden we dan ook heel dankbaar. Zeker de Nederlandse kaas was weer heerlijk! In Lonnie zijn we wezen stappen en hebben we veel gechillt. Irish pubs zijn tegenwoordig helemaal mijn ding! Dit is voor het eerst in bijna 5 maanden tijd dat we ook weer televisie hebben gekeken. Ook hebben we een bezoekje gebracht aan The Gorge, een prachtig gebied met kabelbanen, een zwembad, bergen, watervallen en een groot meer.

Toch brak er weer een moment aan waarop we ook Launceston moesten verlaten. Volgens velen waren de Stanleys een mooie bezienswaardigheid. Nou die mensen mogen zich nog wel een keer achter de oren krabben, want wij wisten niet hoe snel we er weer weg moesten komen. We besloten naar de Cradle Mountains & Lake st Clair te gaan, maar helaas was het heel mistig waardoor we weinig konden zien. Met een grote omweg, door wederom een lege tank, zijn we weer via Launceston naar Hobart gereden. Vanaf hier zijn we naar het Mt Field national park gegaan dat bekend staat om haar mooie watervallen en hoge bomen, naar het mona museum (ja deze cultuurbarbaren ja!) en naar de zeer bekende Salamanca market gegaan. Die laatste twee dagen stonden vooral in het teken van winkelen en lekker terrassen (Lau en ik zijn er waanzinnig goed in al zeggen we het zelf). 'S avonds veranderde het weer altijd volkomen waardoor we met lange broek, 2 paar sokken en 2 truien aan het bed ingingen. Met windstoten van 57 km per uur is slapen in een tentje op het dak namelijk geen pretje. Toch ben ik trots op onze Dora. Zij is, in tegenstelling tot onze buurman, wel recht overeind blijven staan.

De laatste dag in Tasmanie was het super lekker weer en zijn we naar Port Arthur, Pirates Bay en White beach gegaan. Daar hebben we kennis mogen maken met de beste pickupline ever. Vaders vroeg ons of wij een rondje wilde maken met zijn zoon op een gloednieuwe goud met zwarte jetski. NATUURLIJK willen we dat! Deze dag kon zeker niet meer stuk en heeft onze tijd in Tasmanië ook mooi afgesloten.

Op 24 februari vlogen we vanaf Hobart weer naar Sydney. Vanaf het airport zijn we meteen met de ferry naar Manly gegaan, het leukste strand in de noordelijke suburbs van Sydney. Paps, mams, opa, oma, Suus en Tjeerd, jullie herkennen dit vast?! Daar zagen we weer een aantal bekende gezichten en hebben we ons weer goed kunnen inburgeren. Deze hele week stond eigenlijk in het teken van feesten! We zijn veel wezen stappen, uiteten gegaan, hebben Lau de stad laten zien en naar het Madi Gras festival gegaan. Helaas was het weer niet al te goed, maar eigenlijk mocht ik niet klagen, want op mijn verjaardag was het helemaal super!!!

Op dinsdag 25 februari begonnen Pris en Lau stipt 12 uur (Aussie tijd) een verjaardagsliedje voor me te zingen. Iedereen uit het hostel zong uitgebreid mee. Op dat moment voel je je wel echt even jarig en besef je tegelijkertijd ook wel dat je heel ver van huis bent. M'n lieve familie, vrienden en natuurlijk m'n kippetjes in Nederland werden wel echt gemist! Maar gelukkig heb ik van jullie allemaal wat gehoord en daar ben ik zo blij mee. De pijn werd natuurlijk ook een beetje verzacht omdat 2 van m'n favorieten er ook bij zijn. Zij hadden besloten me lekker te verwennen. 's Ochtends namen ze me mee naar een massagesalon waar ik een heerlijke massage kreeg. Vervolgens zijn we naar het strand gegaan om lekker te gaan bakken. Evenlater kreeg ik mijn 2e cadeautje: een super leuk jurkje. Die heb ik meteen aangetrokken waarna we lekker zijn gaan eten bij het 'New Brighton Hotel'. Daarna was het tijd om ons om te gaan kleden voor 's avonds. Iedereen uit het hostel had besloten mee uit te gaan. Wij besloten eerst nog wat spelletjes te gaan spelen. Uiteindelijk was het zo gezellig dat we eigenlijk niet meer weg wilden!

Gelukkig heb ik op donderdag 26 februari ook mijn verjaardag nog een keer met mijn lieve Australische familie kunnen vieren. Zij namen ons mee uiteten in North Sydney en brachten een geweldig cadeau met zich mee: een groot pakket vanuit Nederland!! JEEEEEEJ!!! Jeetje dat was wel weer even een emotioneel momentje zeg. Al die lieve kaarten, cadeaus, kledingstukken, lekkere dingetjes en een super mooi armbandje van m'n lieve vriendinnetjes uit Nederland met Ohana & To infinity and beyond maakten me wel echt gelukkig. Al met al was het toch een hele goede verjaardag!

Nou lieverds, ik heb al een klein beetje mogen proeven van het backpackersleven zoals jullie kunnen lezen, maar het mooiste en leukste gaat nu echt beginnen: we zijn namelijk aangekomen in Nieuw Zeeland! Ik beloof jullie nu echt meer op de hoogte te houden van al onze avonturen. Want als het zo door gaat, dan worden dat er aardig wat. Tot snel!

Liefs en een dikke kus xxx