De rode kamer - Malaysia

Na 28 uur, 3 vluchten, 3 airports en ontelbaar veel kilometers, waren we dan ein-de-lijk aangekomen in Maleisië. Ja jullie lezen het goed, de bestemming is veranderd. We hadden namelijk problemen met ons visum voor Vietnam. Stonden we dan op het airport van Bangkok. 'Ladies, may I please see your Visa for Vietnam?' Onder Visa on arrival verstaan ze blijkbaar een visum die je 2 weken van tevoren online aanvraagt. Dat hadden we even niet verwacht. 'Shit wat nu?!'

We vragen aan een medewerker waar we het internetcafe kunnen vinden, hij brabbelt wat en maakt daarbij een horizontale beweging met zijn hand. Oké thanks. 'Volgens mij is het hier naar links Lau'.

Oke één ding is duidelijk, Vietnam is dus geen optie. Waar zullen we heen gaan? Filipijnen, Maleisië, Laos, China of Cambodja? Eerst maar eens uitzoeken waar we geen visum voor nodig hebben en wat voor weer het is op al deze bestemmingen.

We kozen voor Maleisië. Het land van de palmbomen, de mooie eilanden, de culinaire hoogstandjes, perverse mannen, wilde apen en de verschillende culturen.

Dit betekent ook weer een nieuwe muntsoort, de Maleisische Ringget. Inmiddels kunnen we zelf een wisselkantoor beginnen met zoveel verschillende soorten valuta op zak. Australische-, Nieuw Zeelandse- en Amerikaanse dollars, Thaise bath, Indonesische Rupiahs en natuurlijk Euro's.

Voor nog geen €13,- nemen we de taxi naar Bukit Bintang, een wijk in Kuala Lumpur, wat nog een uur rijden blijkt te zijn. Het is inmiddels pikdonker en we zitten te stuiteren op de achterbank omdat er stukken weg ontbreken. Eenmaal in het hotel aangekomen, krijgen we de sleutel van onze kamer. 'Waar zijn wij nou terecht gekomen?' Alles is rood: de gordijnen, muren, lampen, stoelen het bed en zelfs de spiegel. De kakkerlakken groeten ons enthousiast, de doucheputjes zitten vol met pikzwarte haren, het bed is te klein en de dekens te kort. Ze hadden hier blijkbaar geen Nederlanders verwacht maar Aziaten. Gelukkig waren we zo moe dat we als een blok in slaap vielen en de kakkerlakken maar voor lief namen.

De volgende ochtend werden we enthousiast wakker midden in het centrum. We zien de Petronas Twin Towers en één van de vele wereldberoemde shoppingcentra vanuit ons raam. We besloten een dagje sightseeing en shoppen te combineren. Allereerst gingen we naar Berjaya Times Square, het gigantisch grote shoppingcentrum dat ook bekend staat om de grootste indoor kermis. Tijdens het shoppen maakten we ook een aantal ritjes in de achtbaan. Vol adrenaline liepen we naar de Twin Towers. Dit zijn werkelijk de hoogste wolkenkrabbers die we ooit hebben gezien.

We kijken wat rond in de buurt en besluiten een hapje te gaan eten. Er zitten twee locals naast ons die vroegen waarom wij altijd met bestek eten. 'Nou meneer dat zit zo, wij eten namelijk aardappels met vlees en jus dus dat wordt een beetje een zooitje'. Hij keek ons verbaast aan maar leek het te begrijpen. We maakten een deal. Wij besloten met onze handen te eten en de locals met bestek. Je krijgt dan hetzelfde effect als wij Nederlanders met Japanse stokjes eten. Best komisch dus!

Op naar Penang, één van de bekendste eilanden van Maleisië en volgens velen the place to be wat eten betreft. We bereiden ons voor op de ergste rit, denkend aan een bus zonder airco, wc en beenruimte maar tot onze verbazing kwam er helemaal geen bus. De bus was volgens de gids namelijk kapot. 'Ja tuurlijk, we worden zeker weer belazerd?' Na een uur te hebben gewacht, kregen we te horen dat we een andere bus konden nemen. We vertrouwden het voor geen ene meter en besloten het aan 3 verschillende buschauffeurs te vragen. Alledrie zeiden ze een andere bestemming. Oké, het wordt dus een grote verassing waar we uitkomen. Ons geluk kon niet op wanneer we de bus binnen stapten. Een bus met airco en super luxe ligstoelen, iets wat nogal zeldzaam is in landen zoals Maleisië.

Eenmaal in Penang aangekomen voelden we ons de enige toeristen. We zagen alleen maar locals om ons heen, die ons aankeken alsof we naakt over straat liepen. Eerlijk gezegd kunnen we ze ook geen ongelijk geven, met 40 graden hadden we inderdaad niet heel veel kleren aan. Zeker niet in vergelijking met de burka's die we voorbij zagen lopen.

De tweede dag besloten we het National park te bezoeken. Hier zouden veel apen en bijzondere vogels zitten en dat blijkt als ik één stap in het park zet en compleet word ondergescheten. Een soort welkomstgroet maar dan anders. Ach, het brengt geluk zeggen ze dus laten we daar maar vanuit gaan!

Onze tweede 'zeer prettige' ervaring was het bezoek aan de massagesalon. Wij dachten even heerlijk te relaxen, maar alles behalve dat. In plaats van een relaxmassage was het een reflexmassage. Ja lezen is soms best moeilijk. Voor de masseuses niet, zij konden door onze handen en voeten te masseren ons lichaam lezen. Aan mijn grote teen te voelen heb ik vaak laat van een stijve nek. Tom, onze Engelse buddy, heeft daarentegen vaak last van een stijve...... Naja, dat mogen jullie zelf invullen. Aan Laura haar middenvoetsbeentje te voelen heeft ze vaak last van haar buik en drinkt ze te veel cola. Ja, dat is makkelijk praten als je Laura met blikje cola binnen ziet komen. Toch hadden ze gelijk en waren we verbaasd van hun magische krachten.

Inmiddels hebben we ook aardig wat bilspieren gekweekt door dagelijks hurkend boven de wc (lees: gat in de grond) te hangen. Best een moeilijke klus als vrouw zijnde. Gelukkig troffen we in de grotere steden 'normale' wc's aan. Hier hingen posters met de melding dat je niet op de wc bril mag gaan staan. 'Hmm jammer, wilden we net doen.'

We reizen met de bus en de boot naar het populaire eiland Langkawi. Puntai Cenang blijkt een super leuke wijk te zijn met barretjes en restaurants. We besluiten ons daar af te laten droppen en op zoek te gaan naar een hostel. Dat was een makkelijke opgave. Binnen no-time hadden we een goed hostel gevonden. Met onze knorrende magen was onze volgende missie: op zoek naar een goed restaurant. Dat was een iets moeilijkere opgave, want ja welk restaurant kies je als er zoveel naast elkaar zitten? We kozen voor het Chinese visrestaurant '漢字' waar de levende vissen, garnalen en krabben ons uit wanhoop aanstaarden. 'Doe ons maar die vis en die drie gamba's, die zien er wel goed uit!' zegt Lau terwijl ze wijst naar de bakken. Na de eerste hap waren we beiden sprakeloos. We hebben nog nooit zo lekker gegeten. Het was tijd om terug te gaan naar het hostel, want de wedstrijd Nederland - Australië begon bijna.

De vodka heeft ervoor gezorgd dat we ons een beetje tipsy staan op te tutten in onze voetbal shirts. Het is zo warm dat we elkaar aankijken en besluiten zonder make up de deur uit te gaan. Waarom zou je jezelf opmaken als je mascara buiten weer van je gezicht af druipt? Als een stel sloebers liepen we door de straten op zoek naar een plek waar we voetbal konden kijken. We komen terecht in een Ierse pub vol Nederlanders. Het was onwijs druk, het leek net een stoelendans. Gelukkig waren we snel en hadden wij de stoelendans gewonnen. Daar zaten we dan in onze synthetische voetbal shirts weg te zweten. Maar het was het dubbel en dwars waard, want we hebben gewonnen!

Inmiddels is er nog 1/8 van de fles over en probeerden we onze Engelse vrienden Nederlandse spreekwoorden te leren, wat overigens totaal niet overkomt natuurlijk. Het ging er als volgt aan toe: 'the monkey comes out of the sleeve, don't look a given horse in the mouth en don't look to deep in your glass'. Nou probeer dat maar eens uit te leggen. Gelukkig zijn wij niet de enige met achterlijke spreekwoorden. Zo leerden wij er ook één, namelijk: 'pulling my leg' oftewel, trek aan m'n been. Iemand die weet wat er met dit spreekwoord wordt bedoeld?

Onze laatste dag in Langkawi hebben we knaloranje scooters gehuurd om te laten merken dat wij trotse Nederlanders zijn. Langkawi is een prachtig eiland vol met verassingen. Zo kwamen er ineens tientallen apen uit de jungle zetten.

De volgende ochtend vertrokken we met de speedboat naar de Perhentian Islands. Hoe hoog of onrustig de golven ook waren, we vaarden recht door zee. Onze backpacks stuiterden alle kanten op, de mannen keken erg moeilijk (vierkante ballen??) en wij vrouwen lagen in een deuk door onze geweldige bewogen selfies. Eenmaal aangekomen op het eiland blijkt dat er nergens een pinautomaat te vinden is. Gelukkig hadden we een rijke vriend aan de haak geslagen die ons uit de brand kon helpen. We besluiten onze reis dan ook met hem te vervolgen.

We gingen een kijkje te nemen bij Longbeach, het strand aan de andere kant van het eiland. Hier zou het allemaal gebeuren. Enthousiast dat we waren liepen we het strand op. Het zag er nogal stil uit dus we besloten maar weer terug te gaan. Tot onze schrik hoorden we dat er een man was vermoord. Dat verklaarde dus de stilte (the bitch killed my vibe ha-ha). Het leek werkelijk waar net een thriller. Al helemaal toen het begon te stormen en te onweren. Daar lagen we dan in ons houten hutje bovenop een berg. De gordijnen waaiden weg, ramen klapten dicht en de bliksem werd steeds harder en harder. We leken net twee kleine kinderen die angstig naar de flitsen, de hysterische vleermuizen en de waaiende palmbomen keken. De rust leek eindelijk wedergekeerd. Maar niets was minder waar. BAM! Deze klap was zo onverwachts en zo dichtbij dat ik een meter in de lucht sprong en bij Laura in bed belandde, die planking in bed lag te wachten op de volgende knal. Gelukkig was het de laatste en konden we weer met een gerust hart gaan slapen.

De volgende dag werden we gewekt door een kikker, die blijkbaar tijdens de storm naar binnen was gesneakt. Aangezien ik hysterisch aan het gillen was, probeerde Lau de kikker weg te jagen maar dat was nogal een moeilijke opgave. De kikker bleek namelijk giftig te zijn. Na een uur met een hark achter de kikker aan te hebben gerend was die eindelijk weg.

Vervolgens zien we een man op het strand met een duikbril en een cameltoe. Ja je leest het goed, een man. Geloof het of niet, mannen kunnen dus blijkbaar ook een cameltoe hebben! Zijn broek zat tot z'n navel en hij had pantoffels aan als bescherming tegen het koraal. En of het nog niet gekker kon, ontmoetten we in het hostel een jongen die een kameel op zijn grote teen heeft getatoeëerd. Hi-la-risch! Neil, no worries mate, we vinden jou kamelenteen prachtig!

De reis in Maleisië zit er bijna op. KO gaan we naar KL, oftewel knock out naar Kuala Lumpur. Na een busrit van maar liefst 12 uur, waren we niet meer vooruit te branden en hadden we ons schoonheidsslaapje hard nodig om de volgende dag fris en fruitig voor de dag te komen. We spraken af met onze Rotterdamse vrienden Kevin, Parilla en Sophie. Enthousiast als we waren (we leken net een groep leerlingen op schoolreis), brachten we een bezoek aan de indoor kermis in het Times Square winkelcentrum. De achtbaan ging zelfs een paar keer over de kop!

's Avonds hebben we een hapje en een drankje gedaan in Australische sferen bij het 'Outback Steakhouse'. Team Vodka was van de partij en toen we eenmaal in Bukit Bintang aankwamen, was het helemaal feest. Alle vrouwen kregen namelijk de hele avond Vodka! Je kunt je vast voorstellen hoe gezellig deze avond is geweest!

En ja, daar zitten we dan. Zelfs ons avontuur in Maleisië zit er al weer op. Morgen vliegen we naar Thailand, onze laatste reisbestemming. Ook dit belooft weer een geweldige tijd te worden, zeker omdat we daar Kim, Doun en Ray gaan zien!

Veel liefs en tot snel.

Xxx